کتاب معماری ایران در دوره اسلامی.بی گمان، آرامگاه، به استثنای مسجد، بیشتر از هر نوع بنای معماری در ایران دوره اسلامی مورد توجه عام بوده است. آرامگاه در نسج جامعه و فرهنگ ایرانی ریشه دوانده، کمتر شهری در این کشور است که سهمی از چنین بناهایی نداشته باشد. بعلاوه، صدها دهکده که در عرض و طول ایران قرار گرفته، هر یک دارای یک یا چند مسجد است، با وجود این، هر گروه ابنیه عمومی، دارای امامزاده ای مخصوص به خود است که مورد احترام اهالی است. به احتمال زیاد چنین ساختمان هایی مربوط به زمانی نامشخص است و هویت فرد مدفون در آن که در میان مردم عامه شهر شهرت دارد، بر چیزی اساسی تر از روایت محلی متکی نیست. با این همه در نظر مردمی که به زیارت این اماکن مقدسه می روند یا به عبادت و وظایف دینی دیگر می پردازند، اصالت هویتی که مورد پندار عموم است بدون خدشه است و بدین گونه چنین بنایی در زندگی مذهبی همه مردم بی چون و چرا وجود دارد. برخلاف تاکیدی که در مورد بقیه بنا های کتاب شده است، در این باب توجه نسبتا کمتری به اشکال معماری که در آرامگاه های ایرانی سده های میانه به کار رفته، مبذول گشته است. گذشته از هر چیز، تنوع اشکال که در این نوع بنا، در طول قرون، حاصل گردیده در مقایسه، مثلا با مسجد یا کاروانسرا نسبتا جزئی است. لذا بحث مشروحی درباره ریشه ها و کارکرد و اهمیت مذهبی این آثار-پیش از آنکه مختصرا شناخت انواع و توزیع و محل و تحولات شیوه ای آن ها بررسی شود-پیش کشیده خواهد شد.این کتاب تالیف حسین سلطان زاده و توسط انتشارات دانشگاه آزاد قزوین به چاپ رسیده و در فروشگاه اینترنتی کتاب انتشارات اشراقی به آدرس www.eshraghipub.com موجود میباشد.